26 Februari 2015 : Tatkala Tanah Melayu mahu mencapai kemerdekaan,
konsep kenegaraan yang mahu diambil adalah bersifat persekutuan dengan
bermotokan ‘Bersekutu Bertambah Mutu’. Perkara ini diperkukuhkan lagi
apabila Sabah dan Sarawak membentuk Malaysia dengan di mana terdapat
peruntukan khas diberikan kepada Sabah dan Sarawak.
Dalam sesebuah negara persekutuan ciri utamanya ialah terdapat
taburan kuasa perundangan antara Persekutuan dan Wilayah-Wilayah di
dalamnya. Ini bermakna ada dua badan perundangan yang mempunyai kuasa
membuat undang-undang iaitu Persekutuan dan Wilayah-Wilayah.
Dalam konteks Persekutuan Tanah Melayu atau kini Malaysia, kuasa
perundangan ini diberikan kepada Persekutuan (melalui Parlimen) dan
Negeri-Negeri (melalui Dewan-Dewan Undangan Negeri). Secara umumnya,
bagi memastikan tiada pertelingkahan antara pembuat-pembuat
undang-undang ini, Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan telah
menggariskan bidang perundangan masing-masing.
Terdapat tiga senarai di dalam Jadual Kesembilan tersebut iaitu
Senarai I (Kuasa Persekutuan) Senarai II (Kuasa Negeri) dan Senarai III
(Kuasa Bersama). Taburan kuasa seperti ini perlu di dalam mana-mana
negara yang mengamalkan prinsip federalisme seperti Malaysia, Australia
dan Amerika Syarikat.
Bagi memudahkan pemahaman awam, lebih mudah dikatakan bahawa Parlimen
mempunyai kuasa membuat undang-undang yang disenaraikan dalam Senarai I
dan III manakala Dewan-Dewan Undang Negeri masing-masing mempunyai
kuasa membuat undang-undang yang tersenarai di dalam Senarai II dan III.
Namun, terdapat beberapa pengecualian yang dibenarkan Perlembagaan
Persekutuan untuk tidak terikat secara harfiah senarai butiran yang ada
tersebut.
Sebagai contoh kuasa mengenai perbankan adalah disenaraikan di dalam
Senarai I, dalam hal yang demikian Dewan Undangan Negeri tidak boleh
membuat undang-undang berkaitan dengan perbankan. Begitu juga dalam hal
ehwal Islam, melainkan bagi Wilayah-Wilayah Persekutuan, ia terletak di
dalam bidang kuasa negeri. Oleh itu Kerajaan Persekutuan tidak boleh
mengganggu kuasa Dewan Undangan Negeri ini, apatah lagi setiap negeri
mempunyai ketua agama Islamnya sendiri iaitu Sultan ataupun Yang Di
Pertuan Agong.
Dalam hal ini jika Kerajaan Persekutuan mencampuri hal ehwal agama
Islam atau meletakkan syarat pemakaian undang-undang Islam sebagaimana
yang disenaraikan di dalam Senarai II ia mempunyai risiko bertentangan
dengan Perlembagaan Persekutuan.
Oleh itu, Kerajaan Persekutuan dan segala agensi di bawahnya tidak
boleh melangkaui bidang kuasa yang diberikan kepada mereka begitu juga
sebaliknya.
KURANG DIHAYATI
Kebelakangan ini penulis dapat merasakan konsep federalisme ini amat
kurang dihayati yang menjurus kepada ketidakprihatinan kepada pematuhan
senarai-senarai yang diwujudkan di dalam Jadual kesembilan Perlembagaan
Persekutuan tersebut. Acapkali kita dengar, sama ada di peringkat ahli
politik ataupun agensi kerajaan yang menyarankan perkara-perkara bukan
di bawah kuasa perundangan mereka.
Penulis merasakan amat perlu bagi golongan ini melihat dan
memperhalusi senarai-senarai yang wujud di dalam jadual Kesembilan
Perlembagaan Persekutuan itu bagi menjamin keharmonian konsep
federalisme ini. Kegagalan mematuhi Jadual kesembilan tersebut mungkin
akan menyebabkan sesuatu undang-undang atau tindakan itu diputuskan
tidak berperlembagaan oleh mahkamah kelak.
Sudah pasti apabila perkara tersebut berlaku, ia menzahirkan
kejelikan ilmu perundangan yang ada dan akan menyebabkan suatu keaiban
kerana gagal mematuhi Jadual Kesembilan tersebut. Walau apapun tujuan
atau niat seseorang ingin membuat kebaikan tidak seharusnya Jadual
Kesembilan ini dikesampingkan. Ia merupakan jati diri atau ciri asas
kepada Perlembagaan Persekutuan itu sendiri.
Dalam perkara berkaitan agama Islam memang sudah jelas bagi selain
Wilayah-Wilayah Persekutuan, Negeri mempunyai kuasa penuh mengenainya.
Malah di sesebuah negeri Agama Islam itu pula mempunyai ketuanya. Jika
pihak persekutuan mencampuri urusan agama sesebuah negeri secara tidak
langsungnya ia juga mencampuri urusan ketua agama negeri tersebut.
PRINSIP taburan kuasa antara persekutuan dan negeri ini telah
berjalan begitu baik selama ini. Ia janganlah diganggu. Mungkin Malaysia
tidak sama dengan negara lain seperti Brunei dan Singapura, tetapi
konsep inilah yang telah disepakati di dalam negara.
Walaupun mungkin ada kekhilafan dan ketiadaan persefahaman antara
persekutuan dan negeri, tetapi norma ini merupakan formula yang terbaik
buat Malaysia sehingga kini. Janganlah menganggap ia sebagai penghalang
tetapi sebaliknya sebagai wadah saling hormat menghormati antara satu
sama lain di dalam membangunkan negeri dan negara.
Pemusatan kuasa kepada satu badan perundangan sahaja juga mempunyai
risiko, di mana ada kebarangkalian ia disalah guna dan tiada suatu badan
lain dapat bertindak sebagai pemeriksa.
Mungkin ia sesuai bagi sesetengah negara tetapi tidak sesuai bagi negara yang lain.
Penulis amat yakin apa yang telah digariskan oleh negarawan kita
semasa ingin mengecapi kemerdekaan dahulu mempunyai maksud yang tersurat
dan tersirat.
Garapan formula tersebut sudah terbukti berjaya membentuk sebuah negara yang berdaulat aman dan makmur.
Jerih payah pemimpin terdahulu di dalam mencapai kemerdekaan
hendaklah dijadikan teladan bagi kita dan teruskan kesinambungan negara
dengan memegang erat ciri-ciri asas Perlembagaan Persekutuan tersebut.
Apa yang perlu dilakukan sekarang ia menerima Perlembagaan Persekutuan tersebut seadanya.
Tafsiran yang sesuai diberikan di dalam perkara yang masih kabur
tetapi di dalam perkara yang telah jelas, ia hendaklah diperakukan dan
dilaksanakan.
Dengan cara ini kelangsungan kedaulatan dan jati diri negara akan terus dipertahan.
No comments:
Post a Comment